De geschiedenis van het eerste Vlaamse paard dat na meer dan 100 jaar ballingschap door Roger Talpe terug naar België werd gebracht…
Drie generaties paardenmannen bij de familie Talpe:
Grootvader Maurice Talpe was landbouwer en groot trekpaardenliefhebber, op zijn bedrijf was het werken met paarden dagelijkse kost. Maurice reisde veel naar de omliggende landen om vele verschillende paardenrassen te zien en te keuren. Onderstaande foto werd genomen in 1983, Maurice ment hier een driespan trekpaarden.
Roger de jongste telg uit het gezin was al van bij de geboorte een echt paardenfanaat, reeds op jonge leeftijd leerde hij werken met de trekpaarden en op 13-jarige leeftijd was hij reeds aangesloten bij de plaatselijke rijvereniging; de LRV ruiters van Geluwe. De tijd kwam aan om een beroep te gaan kiezen en voor Roger was het vanzelfsprekend dat het iets in de paarden zou worden. In 1974 start hij aan de hoefsmederijschool te Anderlecht. De hoefsmederijschool was 2 dagen per week en voor de rest kon Roger aan de slag bij een draversstal van familieleden waar hij de renpaarden trainde en ook op wedstrijd uitbracht. Na 2 jaar opleiding wordt het diploma van Meester-Hoefsmid behaald.
Er wordt snel zelfstandig in dit beroep gestart en het werk bij de draversstal loopt ten einde, Roger was steeds blijven rijden bij de LRV, hij behaalt hier heel wat mooie resultaten en wordt enkele malen geselecteerd voor het Nationaal Tornooi.
de cross-country op een LRV wedstrijd in 1984
Na 10 jaar commandant te zijn van de rijvereniging “de Kruiseikeruiters” te Wervik houdt Roger het wedstrijdrijden voor bekeken, het werk als hoefsmid wordt als maar groter dat de tijd niet meer rest om de wedstrijdpaarden voldoende te trainen…
De wedstrijdsport wat aan de kant gelaten keert hij terug naar de heimat: de trekpaarden.
Al snel ontstaat er wat handel in trekpaarden voor de bosbouw en stilaan komt vraag naar koudbloeden voor recreatie. Tevergeefs gaat Roger op zoek naar trekpaarden met uithouding en snelheid en een lange levensduur. Jammer genoeg waren veel trekpaarden na de mechanisatie bij ons veel te zwaar gefokt en zeker niet meer op bruikbaarheid getest.
voor de ploeg in 1987
Tijdens zijn zoektocht komt hij in contact met mensen die net als hem hetzelfde doel voor ogen hebben, namelijk “Een trekpaard fokken die tevens een goed gebruikspaard is”.
In 1989 lag Roger Talpe mee aan de basis van de oprichting van het ‘Vlaams landpaard’. Deze vereniging had het doel het bij ons verdwenen Vlaams paard terug te fokken door middel van kruisingen tussen Boulonnais hengsten en inlandse trekpaardmerries. Een lid van diezelfde vereniging ‘Jan Decock’, een echte paardenkenner, zei dat het tijd was om het Vlaams paard terug te halen uit Amerika-Canada, teneinde met het zuivere ras de hergeboorte van het Vlaams paard hier mogelijk te maken. Via Jean-Paul Halsberghe, voorzitter van diezelfde vereniging werden er contacten gelegd met Georges Cornelis.
Dhr. Cornelis, geboren in Vlaanderen (Berlare) emigreerde net als zovele andere Vlamingen naar Canada. Om het contact niet te verliezen met het thuisland bleef hij geabonneerd op een Vlaamse krant. In die krant las hij tot zijn grote verwondering dat men in Vlaanderen terug het Vlaams paard wou herfokken door inbreng van de Boulonnais. Groot was zijn verbazing dat men in Vlaanderen het Vlaamse paard wilde herfokken terwijl het in Canada en de USA zomaar te halen was. De oude Vlaamse paarden liepen gewoon met duizenden rond in Canada en de USA…
Hij schreef een brief naar het bestuur van het Vlaams landpaard met het bericht dat het bestuur niet moest experimenteren met Boulonnais, maar gewoon moest een kijkje gaan nemen in Canada. (Deze brief heeft de fokrichting van het VP volledig bijgestuurd naar een definitieve en blijvende fokrichting). Iedereen was welkom op de ‘Northfork Belgian fokkerij’ ten huize van Georges en Georgette Cornelis. Op de volgende vergadering deed deze brief de ronde en werd er uitvoerig besproken en becommentarieerd. Toch was de grote meerderheid binnen het Vlaams landpaard niet wild enthousiast om op het voorstel van Dhr. Cornelis in te gaan! Ze hadden nu al eenmaal de weg van de Boulonnais ingeslagen en de eerste hengst aangekocht…
Dus men hechte geen belang aan deze brief en wou de reeds ingeslagen weg verder zetten. In die vergadering werd gevraagd wie die brief ging beantwoorden. Niemand voelde zich geroepen, tenzij Roger Talpe. Roger was geïnteresseerd en nam de taak op zich om deze brief te beantwoorden!
Had Roger er toen niet in geloofd en had hij het initiatief niet genomen om te antwoorden en contacten te leggen met Georges Cornelis, dan was Georges zijn inbreng en een unieke historische kans verloren gegaan. Terwijl alle anderen niet echt overtuigd waren van Georges zijn brief was Roger het des te meer, wat resulteerde in ettelijke brieven heen en weer. Toen Roger de eindverantwoordelijkheid nam voor het organiseren en welslagen van deze onderneming, voelde Georges aan dat Roger de stelling innam: ‘éénmaal zien is meer dan duizendmaal horen’ en zo vertrok de pionier in de paasvakantie van 1992 samen met zijn gezin richting Port Lambton, Canada. Tijdens hun 3 weken durende verblijf bezocht Roger samen met Georges zoveel mogelijk Belgian fokkerijen. Roger vertelt: “ik merkte onmiddellijk dat je geen paardenfreak hoefde te zijn om het onderscheid te maken tussen een Amerikaanse Belgian ‘the old Belgian’ (Flemish Horse) en het in België gefokte ‘Belgische trekpaard’ als ‘New type Belgian horse’…”
Dankzij Georges werden dan ook de eerste contacten gelegd met de Amish-bevolking in Ohio, waar men de Belgians (Vlaamse paarden) dagelijks gebruikte om op het land te werken en om mee te fokken.
Net voor de terugreis, spande Georges zijn eigen gefokte 2-jarige hengst ‘Northfork Duke’ in. Duke overtuigde Roger met zijn enorme werkwilligheid en aangename karakter dat dit de ideale Vlaamse hengst zou zijn om in België mee te fokken.
Gesteund door de invloedrijke vereniging ‘het Vlaams paard’ nam Roger een gedurfd en historisch initiatief: de aankoop van de eerste Vlaams Paard hengst “Northfork Duke”. De voorbereidingen voor de overbrenging werden uiterst nauwgezet en professioneel aangepakt zoals de strenge quarantaine, de medische proeven, bloedonderzoeken en de bergen formaliteiten.
België samen met zijn trotse fokker Georges Cornelis
En dan eindelijk de 9 uren durende vlucht over de plas…
Op 26 maart 1993 werd de droom werkelijkheid! Via de KLM vlucht kwam de talentvolle Vlaamse hengst op Europese bodem in Schiphol.
Een mijlpaal wordt gezet, de familie Talpe stond; samen met de beroepsfotografen, de pers en de KLM bonzen; sprakeloos bij deze ontscheping. Een dik bestrooide vrachtwagen bracht Duke naar zijn nieuwe thuis: de stal Talpe te Komen.
Naast een uitstekende eigenaar had Duke een volwaardige groom: Jurgen Talpe, zoon van Roger. Het Vlaamse paardenvirus is blijkbaar erfelijk… Jurgen is net als zijn vader en grootvader een groot trekpaardenliefhebber. Toen vader Roger het Vlaams paard terug naar België bracht, wist Jurgen (toen 13 jaar) dat dit het ras was die hij later wilde fokken!
In 1994, op 14-jarige leeftijd, reist Jurgen naar Amerika, waar hij door de goede contacten van Georges Cornelis met de Amish – bevolking, een week lang op een Amish-farm kan verblijven en werken. Daar heeft hij veel geleerd van het leven met en rond de paarden.
Een onvergetelijke ervaring zowel het werk met de paarden
als het leven van de Amish bevolking
Toen Jurgen in het jaar 2000 afstudeerde aan de hoefsmederijschool te Anderlecht als meester hoefsmid, kon hij net als zijn vader van zijn hobby zijn beroep maken. Niet alleen de hoefsmederij bekoorde zijn leven, maar ook alle andere activiteiten rond het Vlaams paard (opgestart door vader Roger) werden verder uitgebreid. Zoals het africhten van jonge trekpaarden, organiseren van cursussen, de handel en de hengstenhouderij. Ter promotie van het Vlaams paard, reed Jurgen heel wat wedstrijden mee in de Power Horse Competitie met zijn span Vlaamse paarden, zowel enkelspan als tandem. Daar heeft hij meermaals de eerste plaats behaald…
hij mee in 2005 – 2006 de kampioenstitel behaalde
tijdens de Power Horse Competition
In de loop der jaren, reisden vader en zoon Talpe nog vele malen naar Canada, Ohio en Indiana om er dekhengsten en merries te importeren om zo het steeds groeiende stamboek van nieuwe bloedlijnen te voorzien…
In oktober 2007 werd de stal Talpe persoonlijk uitgenodigd om jury te zijn tijdens een keuring in de ‘North Carolina State Fair’ in Amerika. Dit is absoluut een kroon op hun werk en toont dat deze Vlaamse paardenfokkers – hengstenhouders toch al heel wat hebben bereikt en een goede naam hebben opgebouwd in de USA…
jurylid Denis Beck tijdens de North-Carolina State fair
door hen verkozen kampioenen en de organisatoren van
de North-Carolina State fair
Jurgen bleef niet bij de pakken zitten en had grootste ideeën om Stal Talpe te doen groeien. Op 23 december 2016 werd zijn grote droom werkelijkheid door het realiseren van een nieuwe stal voor zijn Vlaamse Paarden. Met de ruime boxen van 3,5m op 5m is er plaats voor 16 paarden. Ook in de fokkerij werd er gemoderniseerd, de helft van de dekkingen gebeurt op natuurlijke manier, de andere helft vindt via kunstmatige inseminatie plaats. Voor deze laatste methode is er een aangepaste ruimte voorzien met een fantoom voor sperma afname en een erkend KI-lokaal waar het afgenomen sperma wordt bewerkt en onder koeling bewaard. Dankzij de kunstmatige bevruchtingstechniek kunnen Vlaamse Paarden overal ter wereld geboren worden.
Op de dag van vandaag geeft Stal Talpe met hun team wereldwijd shows en demonstraties. De volgende generatie werkt hier uitbundig aan mee en maakt een groot deel uit om het Vlaams Paard te gaan promoten. Jurgen & Stephanie hun oudste 2 dochters Tiele en Auke hebben de paardenmicrobe duidelijk te pakken… Hun jongste dochter Julie zou ook al eens de show durven stelen… Dat belooft voor de toekomst van Stal Talpe!
